Για το γυναικείο ζήτημα (Μάης ’81)
[…]
Το γυναικείο ζήτημα και η δική μας προσέγγιση: μια μικρή αναφορά
Μέσα στην κοινωνία που ζούμε εμάς σαν γυναίκες μας βαρύνουν διπλά προβλήματα. Μας θεωρούν ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας. Έτσι έχουμε να αντιμετωπίσουμε και ειδικά προβλήματα πέρα από τα γενικά προβλήματα μιας κοινωνίας απάνθρωπης που θέλει τους ανθρώπους απλές μηχανές παραγωγής. Αυτή η διάκριση ανάμεσα στα δύο φύλα που είναι γέννημα των ταξικά διαρθρωμένων κοινωνιών υπάρχει και διαιωνίζεται για να εξυπηρετά τα συμφέροντα των εργοδοτών κι όλων όσων έχουν την εξουσία στα χέρια τους. Το κοινωνικό σύστημα για να διατηρήσει τις αξίες του καλλιεργεί το μύθο της γυναικείας κατωτερότητας σε αντίθεση με το μύθο της αντρικής ανωτερότητας. Με αυτό τον τρόπο του «διαίρει και βασίλευε» χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να μας χωρίσει σε δύο μεγάλες «ομάδες» επιβάλλοντας στην κάθε μια ξεχωριστούς ρόλους. Με αυτό τον τρόπο επιδιώκει να μεταθέσει το πρόβλημα από αντίθεση αστικής και εργατικής τάξης σε αντίθεση ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. Και πολλές φορές τα καταφέρνει. Αναθέτοντας στον άντρα το ρόλο του «κυρίαρχου-εξουσιαστή» είναι φυσικό να παρουσιάζεται όχι μόνο ο εκφραστής αλλά και ο αίτιος της δικής μας καταπίεσης.
Γι’ αυτό λοιπόν παρόλο που θα παλεύουμε ενάντια στη διάκριση σε βάρος μας από όποιον και να προέρχεται έχουμε πάντοτε συνείδηση πως η ρίζα των προβλημάτων μας βρίσκεται στη βάση της κοινωνίας που ζούμε. Και πως και οι άντρες καταπιέζονται, όχι βέβαια στον ίδιο βαθμό όπως εμείς. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο όταν μιλάμε για ισότητα δεν μιλάμε για ισότητα στην καταπίεση. Λόγου χάρη δεν θα θέλαμε καθόλου το «δικαίωμα» του να πηγαίνουμε στο στρατό. Αυτό είναι κάτι που καταπιέζει και τους άντρες. Έτσι πέρα από τους γυναικείους μας αγώνες παλεύουμε και μαζί με όλους τους άλλους εργαζόμενους και καταπιεσμένους για μια κοινωνική αλλαγή όπου θα μπορούμε να μιλούμε πραγματικά για ισότητα.
Όμως πέρα από αυτό πιστεύουμε και στην αυτονομία τους γυναικείου κινήματος επειδή αντιμετωπίζουμε και ειδικά προβλήματα που η δημιουργία τους στηρίχτηκε πάνω στη γυναικεία μας φύση. Η εκμετάλλευση και η καταπίεση της γυναίκας εκφράζεται σε κάθε τομέα της ζωής μας. Έτσι η κάθε μια από μας νιώθοντας τα προβλήματα να μας πιέζουν ασφυκτικά βρεθήκαμε σε αυτή την ομάδα. Μέσα από αυτή η κάθε μια ξεχωριστά κι όλες μαζί βοηθάμε στην παραπέρα συνειδητοποίησή μας και την αποδέσμευσή μας από αναχρονιστικούς θεσμούς και προκαταλήψεις. Νιώθουμε όμως την αναγκαιότητα να επικοινωνήσουμε και να έλθουμε σε επαφή και με τις υπόλοιπες γυναίκες. Προσπάθειά μας είναι να συνειδητοποιήσει όσο το δυνατό περισσότερος κόσμος την ύπαρξη του γυναικείου προβλήματος. Επίσης παράλληλα να ενδυναμωθεί η πάλη ενάντια στην ιδεολογία που μας καταπιέζει, είτε μέσα στην οικογένεια με την άρνηση του παραδοσιακού μας ρόλου, είτε μέσα από τις προσωπικές μας σχέσεις για αναγνώριση και σεβασμό μιας ανεξάρτητης δικής μας προσωπικότητας. Επίσης, πάλη μέσα από τις συντεχνίες μαζί με άλλους συναδέλφους μας για επίλυση των προβλημάτων μας στους χώρους δουλειάς. Παράλληλα όμως βλέπουμε την αναγκαιότητα για μια συλλογική αντιμετώπιση του προβλήματος. Γι’ αυτό απώτερή μας προσπάθεια είναι και η συσπείρωση κι οργάνωση όσο το δυνατό μεγαλύτερου αριθμού γυναικών σε ένα αυτόνομο γυναικείο κίνημα. Ένα κίνημα που θα μπορεί να αγκαλιάσει όλες τις καταπιεσμένες και εκμεταλλευόμενες γυναίκες που θα θέλουν να παλέψουν ενάντια σε αυτή την κοινωνική εκμετάλλευση και καταπίεση.
Γυναίκες που θα παλεύουν για καλύτερες συνθήκες σήμερα αλλά και με την προοπτική ενός ανθρώπινου αύριο.
*η Ομάδα Γυναικών Λευκωσίας συνιστούσε ομάδα εργασίας γυναικών που καταπιάνονταν με το έμφυλο ζήτημα και τις διασταυρώσεις του με άλλους άξονες ανισοτήτων όπως π.χ. εργασία. Γράφονται τέσσερεις μπροσούρες μεταξύ 1979 και 1981 με τους εξής τίτλους: 1) Εμείς οι γυναίκες: ανισότητα στη δουλειά, καταπίεση στο σπίτι. 2) Εμείς οι γυναίκες: οικονομική ανισότητα μέρος της κοινωνικής καταπίεσης. 3) Κείμενα για το γυναικείο ζήτημα. 4) Για το γυναικείο ζήτημα.