Πολλές φορές βρισκόμαστε στην θέση να συζητούμε πως η υιοθέτηση μιας αριστερής ιδεολογίας δεν σημαίνει απαραίτητα και μιας αντισεξιστικής στάσης. Βρισκόμαστε στην θέση να εντοπίσουμε και να προσπαθούμε να ξεκαθαρίσουμε πως οι ίδιοι μας οι “σύντροφοι” έχουν σοβαρά πατριαρχικά κατάλοιπα και αρκετά εύθραυστες αρρενωπότητες. Έχουμε μιλήσει πολύ για το πως αυτοί παρουσιάζονται και πως θα έπρεπε να μην κρύβονται πίσω από ένα αριστεριστικό προσωπείο.
Σε αυτή μας την προσπάθεια πολλές φορές ξεχνούμε πως είναι καλά να μιλούμε και για την θεσμική σεξιστική στάση που προϋποθέτει μια “όχι και τόσο” αριστερή ιδεολογία. Γιατί σε αυτή την περίπτωση αυτό που βλέπουμε είναι μια ενσωμάτωση της ιεραρχίας των φύλων και μια αφήγηση που ξεκινά από αυτή ακριβώς την θέση. Όταν για παράδειγμα κύπριοι βουλευτές που ανήκουν στην δεξιά εκφράζονται με μισογυνιστικό τρόπο δεν προσπαθούν (ή αν θέλετε ακόμα και προσποιούνται) να υιοθετήσουν μια στάση ευελιξίας γύρω από αυτό. Θεωρούν το προνόμιό τους (ή θα μπορούσε να πει κάποι@ το πέος τους) σαν ένα περήφανο δεδομένο με το οποίο φιγουράρουν και τοποθετούν δίπλα από την οποιαδήποτε αστεία αντίδραση μπορεί να προέλθει σε αυτό.
Στην νεοφιλελεύθερη στάση της ποσόστωσης όλα τα άτομα που δεν κατέχουν το ανδρικό προνόμιο παραμένουν αυτά που χρειάζονται να κοπεί ένα κομμάτι της πίττας και να μείνει ξεχωριστά για αυτά. Δεν παίζουν ποτέ στον ίδιο χώρο με τους υπόλοιπους. Τα άτομα χωρίς ανδρικό προνόμιο είναι οι τσούλες, οι επιφανειακά ωραίες, τα θέλγητρα για ψήφους. Και πίσω από αυτό μια ομάδα ανδρών να κοιτάζει γυναίκες αντικείμενα και να τις χρησιμοποιεί αναλόγως.
Ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα της γυναίκας. Το ξέρουμε γιατί το έχουμε πλέον διεκδικήσει με πολλούς τρόπους και το έχουμε ζήσει. Έχουμε καθίσει σε καφενεία και ακούσει άνδρες να συζητούν για πολιτικά ζητήματα με ψυχρούς και άκαμπτους τρόπους γεμάτους από επιβαλλόμενες προκαταλήψεις. Έχουμε αναρωτηθεί γιατί δεν μπορούν να ακούσουν μια άλλη οπτική που είχαν πάντα να προσφέρουν οι γυναίκες ή τα άτομα χωρίς το ανδρικό προνόμιο που δεν είχαν την ευκαιρία να μιλούν από θέση προνομίου τόσο συχνά. Ξέρουμε ότι αυτό τους το μισογυνικό παιχνίδι είχε ξεκινήσει τότε όταν ήμασταν 7 και σταμάτησαν να μας παίζουν στα παιχνίδια τους ή να έρχονται στα δικά μας.
Γι’ αυτό όταν μιλούμε για τον σεξισμό που προέρχεται από την δεξιά ιδεολογία είναι καλά να μιλούμε για το πως αυτή είναι σχεδόν αδύνατο να υπάρξει χωρίς την πατριαρχία. Για το πως ο εθνικισμός πάντα ήθελε μια ιεραρχία των φύλων στην οργάνωσή του, έτσι ώστε να υπάρχουν οι υπεράνδρες ήρωες ή πως ο καπιταλισμός επωφελείται από τον διαχωρισμό των ατόμων σε όσο πιο μικρές ομάδες και ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει από εκείνον που μαθαίνουμε από βρέφη ότι μας διαχωρίζει: τα γεννητικά μας όργανα.
Εμείς ξέραμε πάντα ότι η πολιτική δεν εξασκείται μόνο μέσα από τα έδρανα. Ότι ακόμα και μέσα από τα σπίτια μας και με τον δικό μας προσωπικό αγώνα μπορούσαμε να σταθούμε αλληλέγγυες η μια στην άλλη. Ότι σαν άλλες Λυσιστράτες διεκδικούσαμε μια άλλη ουτοπία. Ήρθε ο καιρός που μπορούμε να διεκδικήσουμε όπως αυτή, η δική μας φωνή πάρει μια ισότιμη θέση όχι γιατί έχουμε καταπιεστεί και το χρειαζόμαστε, όχι για να μιλήσουμε για τα “γυναικεία θέματα” μόνο ή το έμφυλο ζήτημα αλλά γιατί σας έχει λείψει η φωνή μας και την χρειάζεστε. Τώρα ίσως περισσότερο από ποτέ.