Οι αποκαλύψεις σκανδάλων, στα οποία ενέχονται πρόσωπα υψηλά ιστάμενα, διαδέχoνται η μια την άλλη, την ίδια ώρα που η κυπριακή αγορά σφύζει από απλήρωτους και άνεργους ανθρώπους. Η κρίση κλιμακώνεται, η αγορά συμπιέζεται. Η φτώχεια δείχνει τα δόντια της, την ίδια ώρα που τα άπλυτα των λευκών κολάρων βγαίνουν στη φόρα με σχετική ευχέρεια από τα media, γεγονός ακόμη πιο ανησυχητικό δεδομένου του ελέγχου που τυγχάνουν από τα κομματικά συμφέροντα.
Από τον πρώην υπουργό Αλέκο Μιχαηλίδη, που βρίσκεται στη φυλακή με τον γιο του κατηγορούμενος για μίζες από εξοπλιστικά, στον Χριστοδούλου, πρώην υπουργό Οικονομικών και διευθυντή της Κεντρικής Τράπεζας που κατηγορήθηκε πρόσφατα για φοροδιαφυγή, στα σκάνδαλα του ΤΕΠΑΚ και στον νυν δήμαρχο Πάφου Σάββα Βέργα που κατηγορείται για διασπάθιση δημόσιου χρήματος, η λίστα των μαφιόζων και των κλεφτών εμπλουτίζεται συνεχώς.
Η εξέλιξη της υπόθεσης Βέργα είναι ενδεικτική της απατεωνιάς και της θρασύτητας που χαρακτηρίζει αυτή την άθλια φάρα ανθρώπων. Ενώ όλη η Κύπρος αναμένει αν μη τι άλλο την παραίτησή του από τη δημαρχία της Πάφου, ο ίδιος παραμένει στη θέση του απειλώντας μάλιστα ότι θα πάρει πολλούς μαζί του σε περίπτωση που συνεχιστεί η στοχοποίησή του. Μιλά για αποκαλύψεις που θα προκαλέσουν σεισμό στα πολιτικά δρώμενα, οι Κύπριοι πολίτες που παρακολουθούν την υπόθεση αναμένουν στο ακουστικό για τις αποκαλύψεις και η ιστορία καλά κρατεί. Με επιστολή του προ ημερών δηλώνει τελικά την παραίτησή του από τη δημαρχία «για να δώσει μάχη να υπερασπίσει την αθωότητά του». Βρέθηκαν στον τραπεζικό του λογαριασμό καταθέσεις 5 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ πρόσφατα φυλακίστηκε και η γυναίκα του, στης οποίας τον λογαριασμό κατατέθηκε μίζα 50.000 λιρών από «ευγενή χορηγία» εργολάβου προς τον δήμο Πάφου.
Το τοπίο προδιαγράφεται δυσοίωνο για την ελίτ αυτού του τόπου. Πολιτική και οικονομική. Κυβερνώσα και μη. Η αποκάλυψη σκανδάλων, στα οποία εμπλέκονται υψηλά ιστάμενα πρόσωπα όλων των κομματικών αποχρώσεων, δημιουργεί πιέσεις στα υψηλά καρέ της κοινωνικής πυραμίδας. Πιέσεις που δύνανται να εκτονωθούν μέσω της αποτελμάτωσης της παραδοσιακής ελίτ και της σταδιακής αντικατάστασής της από μια άλλη νέα ελίτ με διαφορετικές στοχοθεσίες και διαθέσεις. Στόχος κάθε εγκατεστημένης (established) ή ανερχόμενης ελίτ είναι να παραμείνει ελίτ επιστρατεύοντας τα κατά δύναμιν καταλληλότερα μέσα, είτε αυτά εμπίπτουν μέσα στα πλαίσια του νόμου είτε όχι. Νόμος σε κάθε περίπτωση αποτελεί το δίκαιο του δυνατού και η αστική νομιμότητα το έδαφος όπου εκκολάπτεται και συγκαλύπτεται η κυριαρχία μιας ελίτ επί της κοινωνίας.
Αυτό που προαναγγέλλεται στην Κύπρο είναι η ανάδειξη μιας πολυεθνικής ελίτ, η οποία μέσω οικονομικών επενδύσεων δύναται να απεδαφικοποιήσει την ξεχρεωμένη πια εγχώρια ελίτ. Εκμεταλλευόμενη τη γενικότερη σήψη και διαφθορά που επικρατεί στην πολιτική ζωή και δεδομένων των γεωπολιτικών ανακατατάξεων που συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή, αυτή η νέα ελίτ δύναται να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση πολιτικής. Νέα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα παντός καιρού και είδους θα παρελαύνουν στις οθόνες μας παρουσιαζόμενα ως τα «εισιτήρια εξόδου» της κυπριακής κοινωνίας από τη διεφθαρμένη κομματοκρατία του παρελθόντος. Νέες πατέντες και φόρμουλες θα μπουν σε πειραματική εφαρμογή, έτσι που η χώρα να ξεπεράσει την κρίση που ούτως ή άλλως την έχει τσακίσει.
Το τοπίο προδιαγράφεται ακόμα πιο δυσοίωνο για τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, που πληρώνουν καιρό τώρα ακριβά το τίμημα της βουλιμίας των υψηλά ισταμένων. Με την άλλοτε βολεμένη μεσαία τάξη να έχει πλέον προλεταριοποιηθεί και την εργατική τάξη να φτωχοποιείται μέρα παρά μέρα, με τις χιλιάδες των ανέργων να παρηγορούνται με επιδόματα φτώχειας και με λαϊκά συσσίτια να επιδοτούνται από «έντιμους» ιδιώτες, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών μεγαλώνει επικίνδυνα.
Ακριβώς επειδή η κοινωνική ιστορία είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων και όχι «το νεκροταφείο αριστοκρατιών», όπως ο κατεξοχήν θεωρητικός των ελίτ Βιλφρέντο Παρέτο λέει, η διαμόρφωση ουσιαστικού αντικαπιταλιστικού λόγου και δράσης σε ένα χώρο όπως την Κύπρο, η οποία ψυχορραγεί από τη δράση των υψηλά ισταμένων, είναι επείγουσα όσο ποτέ. Για να μην είμαστε άλλο πια τα θύματα αυτής της αδίστακτης κυκλοφορίας των ελίτ.