Δήλωση του Αντιρρησία Συνείδησης Erman Dolmacı

Είμαι ο Ερμάν,

Γεννήθηκα το 1990 στη μία πλευρά αυτού του διαιρεμένου νησιού. Η θλιβερή ιστορία αυτού του νησιού έχει αρχίσει πολύ πριν εγώ γεννηθώ και ίσως συνεχιστεί για ακόμη πιο πολύ αφότου θα ‘χω πεθάνει. Άνθρωποι σαν εμένα έχουν μεγαλώσει σε αυτό το διαιρεμένο νησί με την ελπίδα της ειρήνης. Στα σχολεία, με τις οικογένειες μας, σε συνομιλίες με φίλους, στα βιβλία που διαβάζουμε, έχουμε μεγαλώσει με το φόβο του «εχθρού» μας. Μας περιέβαλλαν παντού στρατιωτικές μονάδες, στρατιωτικά οχήματα, ή μιλιταριστικά συστήματα.

Μέχρι το 2003, σκεφτόμασταν πως πίσω από τα τείχη υπήρχαν τέρατα που περιμένουν να μας σκοτώσουν. Εάν τα τείχη έπεφταν κάτω, οι αποκαλούμενοι εχθροί μας θα έρχονταν να μας σκοτώσουν. Ο χρόνος πέρασε και μεγαλώσαμε και στο μεταξύ αρχίσαμε να βλέπουμε την πραγματικότητα ξεκάθαρα: το μικρό νησί μας έχει χωριστεί στα δύο απλά και μόνο για να διαιρεθεί και να ελέγχεται από τις μεγάλες δυνάμεις και, για το λόγο αυτό, είχαν πει στις δύο κοινότητες ότι ήταν εχθροί. Κανείς δεν αναφέρει πια τoυς/ις Κύπριους/ές που ζούσαν μαζί, όλοι χωρίζονται σε Τούρκους-Έλληνες και οι δύο κοινότητες έχουν αφήσει τους φασίστες να χωρίσουν και να ελέγχουν το νησί.

Παρόλα αυτά όσο διαβάζουμε, διερευνούμε και συζητούμε, μαθαίνουμε ότι υπάρχουν ακτιβιστές για την ειρήνη από όλες τις κοινότητες αλλά και οι φασίστες που προσπαθούν να τους σταματήσουν. Οι ρίζες αυτών των φασιστών βρίσκονται στην πατριαρχία και τον μιλιταρισμό. Μου πήρε χρόνο για να εφαρμόσω αυτές τις σκέψεις στη ζωή μου. Έχω συνειδητοποιήσει εδώ και πολύ καιρό ότι είμαστε όλοι/ες άνθρωποι. Πρώτα δέχτηκα ότι κάθε ζωντανό ον έχει το δικαίωμα να ζει και να έχει ίσα δικαιώματα. Δεν ήμουν ποτέ Τούρκος, ούτε κάποιας άλλης φυλής. Δεν γεννήθηκα ποτέ στρατιώτης, ούτε είμαι κάποιος που θέλει να αποδείξει τον ανδρισμό του!

Όλα αυτά τα χρόνια, έχω εξελιχθεί σε ακτιβιστή για τα δικαιώματα των ζώων απλά και μόνο επειδή κάθε ζωντανό ον αξίζει να ζει, έχω γίνει vegan (αυστηρός χορτοφάγος) και αρνούμαι να σκοτώσω ζώα για να φάω, άρα πως μπορώ να πάρω ένα όπλο και να σκοτώσω ένα άνθρωπο έτσι για πλάκα; Δεν μπορώ να υπηρετήσω κανένα στράτευμα και να εκπαιδευτώ στο πώς να σκοτώνω τους φίλους μου για χάρη των εξουσιών που έχουν οφέλη και συμφέροντα στο νησί. Και δεν μπορώ να είμαι μέρος ενός συστήματος το οποίο προσπαθεί να με πείσει ότι οι φίλοι μου είναι οι εχθροί μου, οι φίλοι με τους οποίους μοιράζομαι το φαγητό μου, το σπίτι μου, τις χαρές μου, τη ζωή μου. Και ως φεμινιστής δεν μπορώ να είμαι κομμάτι ενός θεσμού ο οποίος ταπεινώνει τις γυναίκες, στηρίζει την πατριαρχία και είναι ομοφοβικός και σεξιστικός.

Λόγω της άγνοιας της κοινωνίας, κανένας δεν νοιάζεται για ζητήματα που πάνε προς την λανθασμένη κατεύθυνση. Άνθρωποι αναγκάζονται να φύγουν από το νησί, πολλοί βιώνουν την κατάθλιψη στη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας ή ακόμα και αυτοκτονούν, άνθρωποι φεύγουν από το νησί για να αποφύγουν τον στρατό, και αυτοί που πάνε στον στρατό βιώνουν βία και εκφοβισμό. Όποιος επιθυμεί να τους υπερασπιστεί και να είναι η φωνή αυτών των ανθρώπων και δεν θέλει να κάνει όλα αυτά τα λανθασμένα πράγματα, κρίνεται και στέλνεται στη φυλακή για να ‘αντιμετωπιστεί. Άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι για ένα καλύτερο μέλλον, χαραμίζουν τον χρόνο τους σε δικαστήρια ή στις φυλακές παρόλο που οι άνθρωποι μπορούν να φυλακίζονται, αλλά όχι οι ιδέες.

Τώρα είναι η σειρά μου:

Εάν θα φυλακιστώ μόνο και μόνο επειδή υποστηρίζω την ειρήνη, την ελευθερία, την αλληλεγγύη και επειδή αρνούμαι να σκοτώσω, τότε αποδέχομαι την ενοχή μου και είμαι εγκληματίας.

Είμαι αντιρρησίας συνείδησης και υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να κάνω διακρίσεις ενάντια σε οποιοδήποτε λόγω γλώσσας, θρησκείας, φυλής, εθνικότητας, πολιτικής ιδεολογίας, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, είδους, ηλικίας, εμφάνισης και κοινωνικής θέσης.