Μετά και τις πρόσφατες ένοπλες επιθέσεις από το «Ισλαμικό Κράτος» (ΙΚ) στη «Δύση» και τη Ρωσία, σύμφωνα πάντα με τα δυτικά ΜΜΕ, επανήλθε από τους εξουσιαστές ο μπαμπούλας της τρομοκρατίας, στον συνήθη του ρόλο: Ως αφορμή για ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις, αλλά και ως αφορμή για περαιτέρω περιστολή των δικαιωμάτων και ελευθεριών όπως επίσης και καταστολή των ταξικών διεκδικήσεων στο «εσωτερικό», όλα υπό το τραγικό πρόσχημα της… «υπεράσπισης των ελευθεριών»! Κατ’ αρχήν, για την παρούσα κατάσταση στη Συρία και το Ιράκ, η οποία έδωσε στο ΙΚ το κενό εξουσίας και το εύφορο υπέδαφος αποδιοργάνωσης, οφείλονται εξ’ ολοκλήρου οι επεκτατικές ιμπεριαλιστικές πολιτικές τόσο της «Δύσης» (ΕΕ-ΝΑΤΟ) όσο και της Ρωσίας. Η Ρωσία υπερασπίστηκε το δικτατορικό καθεστώς Άσαντ ως στενό της σύμμαχο, ώστε να έχει ναυτική πρόσβαση για το στόλο της στην ανατολική Μεσόγειο. Το καθεστώς Άσαντ είναι αυτό που καλλιέργησε τις θρησκευτικές διαμάχες και τις αναταραχές μεταξύ των τοπικών πληθυσμών στη Συρία, ευνοώντας τη μειονότητα των Αλεβιτών και καταπιέζοντας οποιουσδήποτε άλλους πληθυσμούς και θρησκευτικές σέχτες, συμπεριλαμβανομένων των σουνιτών (στην υποστήριξη των οποίων βασίστηκε το «ΙΚ») και των Κούρδων. Από την άλλη, σε μια προσπάθεια ανατροπής του Άσαντ ανεξαρτήτως κόστους, και μια επανάληψη των τακτικισμών τους στο Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι «δυτικοί» αποφάσισαν να εξοπλίσουν και να εκπαιδεύσουν ισλαμιστικές πολιτοφυλακές, μετατρέποντας τις σε αξιόμαχους στρατούς, οι οποίοι έπειτα μετατράπηκαν σε συγκοινωνούντα δοχεία με το «ΙΚ». Επομένως, τόσο το ρωσικό κράτος, όσο και οι δυτικοί, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μιλούν για «αντιμετώπιση του ΙΚ», εφόσον οι ίδιοι συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στη δημιουργία του. Η Κύπρος, τοποθετημένη σε μια εξαιρετική γεωστρατηγική θέση, αποτελεί διαχρονικά το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» της Μεσογείου. Όντας η ίδια οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά αδύναμη ώστε να έχει τις δικές της ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις, αποτελεί ξανά το όχημα και το ορμητήριο για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των «μεγάλων παικτών» στην σκακιέρα. Εδώ αναφερόμαστε τόσο στην ΕΕ ως οικονομικό κυρίαρχο της Κύπρου, όσο και στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία, με την κυβέρνηση να ακολουθεί μια πολιτική «ίσων αποστάσεων» με την έννοια της εξυπηρέτησης των πάντων. Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να ιδωθούν/ερμηνευτούν και οι πρόσφατες επισκέψεις ρώσων και αμερικάνων αξιωματούχων. Ας σημειωθεί εδώ ότι το κατά τα άλλα «αντιιμπεριαλιστικό» ΑΚΕΛ τηρεί ένοχη σιωπή για το ρόλο των Ρώσων στη Συρία. Πέρα όμως από την έμπρακτη υλικοτεχνική υποστήριξη στους βομβαρδισμούς στο εξωτερικό, οι οποίοι ελάχιστη ζημιά προκαλούν στο «ΙΚ» (μάλλον βοηθούν την προπαγάνδα του…), η «τρομοκρατία» αποτελεί και την αφορμή για την περιστολή ελευθεριών στο εσωτερικό. Ήδη σχεδιάζεται η άμεση στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας με συμμετοχή στρατιωτικών από «επίλεκτες μονάδες». Αυτό γίνεται με βάση το πρότυπο της ισραηλινής «αστυνομίας» στις παλαιστινιακές περιοχές, και της αστυνομίας των «σύγχρονων» κρατών-καταπιεστών με τα ειδικά σώματα στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας (carabinieri στην Ιταλία-οι μπάτσοι του Μουσολίνι, Guardia Civil-οι ίδιοι οι μπάτσοι του Φράνκο- στην Ισπανία, Continental Force στην Αγγλία, SWAT στις ΗΠΑ). Υπενθυμίζουμε ότι πρόσφατα, με την επικοινωνιακή κάλυψη ενός αποδυναμωμένου νομοσχεδίου για το Σύμφωνο Συμβίωσης, την ίδια μέρα μεταξύ άλλων ψηφίστηκε και ένα νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση των ηλεκτρονικών παρακολουθήσεων… Είναι προφανές ότι η τρομοκρατία χρησιμοποιείται για ακόμα μια φορά από αυτούς που την καλλιεργούν με τις πολιτικές τους ώστε έπειτα να δρέψουν καρπούς μέσω της καλλιέργειας του φόβου για αυτή. Οι μπάτσοι και τα μέτρα που σήμερα χρησιμοποιούνται τάχα κατά του «ΙΚ», αύριο θα χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση των ξεσηκωμών των από κάτω, ειδικά των «νεόπτωχων» της κρίσης, των «νεοαστέγων» από τις εκποιήσεις, καθώς και των μισθωτών-σύγχρονων σκλάβων λόγω και της αυξανόμενης δύναμης των εργοδοτών έτσι όπως αυτή ενισχύεται και από την ανεργία. Τώρα αυτό που επιβάλλεται είναι μια μαζική, αυτοοργανωμένη κινητοποίηση από τα κάτω με στόχο την αφύπνιση των πάντων σχετικά με την πραγματική κατάσταση στη Συρία και τις αιτίες της, καθώς και με το τι κρύβεται πίσω από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τα «αντιτρομοκρατικά» μέτρα. Έπειτα, αναγκαία είναι η μαζική αντίσταση ενάντια τόσο στην περαιτέρω ισοπέδωση της γειτονιάς μας (με τη δική μας συμμετοχή ως θεατές), όσο και στην περαιτέρω περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών με πρόσχημα τον μπαμπούλα του «Ισλαμικού Κράτους», ένα μπαμπούλα που οι ίδιοι οι διεθνείς εξουσιαστές δημιούργησαν.