Για τις κινητοποιήσεις ενάντια στη Σύνοδο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στη Λευκωσία

Εάν η Αστική Δημοκρατία είναι το σύστημα όπου δεκαεννιά λύκοι και ένα πρόβατο αποφασίζουν τι θα φάνε για δείπνο, τότε στη Δικτατορία των Αγορών αποφασίζουν μόνο οι λύκοι.

Στις 5 Μαρτίου πραγματοποιείται στη Λευκωσία η σύνοδος της ολομέλειας του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), με θέμα τη δημοσιονομική πολιτική της ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει ότι συνέρχονται στην Κύπρο οι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και αναπόσπαστο κομμάτι της Τρόικας, μαζί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία επέβαλε στην Κύπρο το μνημόνιο και τη λιτότητα, καθώς επίσης και μία σειρά από αντιλαϊκά μέτρα. Συνεπώς, θεωρούμε ότι η παρουσία της ΕΚΤ στην Κύπρο αποτελεί πρόκληση για την κυπριακή κοινωνία και η συμμετοχή μας στις κινητοποιήσεις ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλει σε ολόκληρη την ευρωζώνη είναι αυτονόητη και επιβεβλημένη.

Όχι στην λιτότητα και την Τρόικα; Σαφέστατα όχι.

Ωστόσο, δεν αντιμετωπίζουμε την Τρόικα σαν έναν «εξωτερικό» εχθρό, αλλά σαν ένα θεσμικό μέσο επιβολής των επιταγών του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Μέρος αυτών των μηχανισμών επιβολής είναι για μας και η κυπριακή κυβέρνηση. Μπορεί λοιπόν η ΕΚΤ να επέβαλε το μνημόνιο και τις πολιτικές λιτότητας, ωστόσο αυτό έγινε σε απόλυτη συμφωνία με τις εκάστοτε κυβερνήσεις – τόσο της αριστεράς, όσο και της δεξιάς. Ήταν επιλογή των κυπριακών κυβερνήσεων να μετατρέψουν το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών σε δημόσιο. Έτσι, αφού αγόρασαν με τα λεφτά του λαού τις μετοχές των τραπεζών, στη συνέχεια χώρισαν τις τράπεζες σε καταχρεωμένες «κακές», τις οποίες κλήθηκε να ξεπληρώσει ο κυπριακός λαός, και κερδοφόρες «καλές», που παρέμειναν στα χέρια των τραπεζιτών. Ταυτόχρονα, με την πολιτική επιλογή να μετατρέψουν τα Συνεργατικά Πιστωτικά Ιδρύματα σε κερδοσκοπικές Τράπεζες, βάζουν χέρι και στα υπόλοιπα χρήματα του κυπριακού λαού που είχαν γλυτώσει από τους κερδοσκόπους.

Αυτή η πολιτική της κοινωνικοποίησης των ζημιών και της ιδιωτικοποίησης των κερδών δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό που περιορίστηκε μόνο στον τραπεζικό τομέα, αλλά είναι μία διαρκής και συνειδητή πολιτική λεηλασίας κοινωνίας προς όφελος της εγχώριας και παγκόσμιας οικονομικής ελίτ.

Οι συνεχιζόμενες μειώσεις μισθών στο βωμό της «ανταγωνιστικότητας» συρρικνώνουν δραματικά το εισόδημα των εργαζομένων, επιτρέποντας στους καπιταλιστές να διατηρήσουν ανέπαφα τα κέρδη τους, τα οποία συνέχισαν να αυξάνονται κατά τη διάρκεια της κρίσης, και θα τους επιτρέψει να τα αυξήσουν ακόμα περισσότερο όταν έρθει αυτή η πολυδιαφημισμένη «ανάκαμψη» της οικονομίας.

Με τις ιδιωτικοποιήσεις των ημικρατικών οργανισμών, και το ξεπούλημα των δημόσιων οργανισμών, οι οποίοι δημιουργήθηκαν με τον κόπο των εργαζομένων και τα χρήματα του κυπριακού λαού, μειώνονται και τα όποια έσοδα έφερναν αυτοί οι οργανισμοί στο δημόσιο. Το κλείσιμο των Κυπριακών Αερογραμμών, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαπλοκής μεταξύ των «αντιπροσώπων» του κυπριακού λαού, οι οποίοι δρουν με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων. Δεν μπορεί να τίθεται οποιοδήποτε θέμα για ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων οργανισμών που καλύπτουν θεμελιώδεις κοινωνικές ανάγκες, όπως είναι το νερό, το ρεύμα, οι τηλεπικοινωνίες και τα λιμάνια, μιας και η λειτουργία τους οφείλει να είναι εκτός των λογιστικών κριτήριων μίας καπιταλιστικής επιχείρησης.

Με αντίστοιχους κοινωνικούς και όχι λογιστικούς όρους θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται και οι τομείς της υγείας, της παιδείας και της κοινωνικής πρόνοιας. Αντίθετα, αυτό που βλέπουμε στην πράξη είναι περικοπές σε όλες τις κοινωνικές παροχές, όπως μειώσεις συντάξεων, μειώσεις επιδομάτων σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, όπως είναι οι άνεργοι/ες, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες/ριες, την κατάργηση φοιτητικών επιδομάτων και της δωρεάν μετακίνησης για μαθητές/ριες, τη θέσπιση παράβολου για την εισαγωγή σε δημόσια νοσοκομεία, καθώς επίσης και την αύξηση του ποσοστού συμμετοχής των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία.

Ναι στην ανάπτυξη και τις θέσεις εργασίας; Όχι ακριβώς.

Καταρχάς, η εναντίωση μας στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού που επιβάλει η Τρόικα και η κυπριακή κυβέρνηση δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση αίτημα για επιστροφή στις μέρες της εικονικής «ανάπτυξης και ευημερίας» των τελευταίων δεκαετιών.

Η δημιουργία θέσεων εργασίας με τους όρους της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό αυτόματα σημαίνει μείωση των μισθών σε πρωτοφανή επίπεδα και κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και των κοινωνικών κεκτημένων που κερδήθηκαν διαχρονικά μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων. Η θεσμοθέτηση ατομικών συμβάσεων «προσφοράς υπηρεσιών» περιορισμένης χρονικής διάρκειας και η κοροϊδία των εξάμηνων επιδοτούμενων προγραμμάτων για νέους/ες εργαζόμενους/ες μπορεί φαινομενικά να δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, αλλά πρόκειται για θέσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των αφεντικών, αφού στην πράξη προϋποθέτουν μείωση του κατώτερου μισθού, απελευθέρωση των απολύσεων και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Έτσι, επιτρέπουν στους εργοδότες να καλύπτουν τις εργασιακές τους ανάγκες με επισφαλώς εργαζόμενους/ες,οι οποίοι/εςδεν μπορούν να αντισταθούν αποτελεσματικά σε οποιαδήποτε εργοδοτική αυθαιρεσία, είτε πρόκειται για τα αφεντικά στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα.

Ιδιωτικοποίηση και ανάπτυξη vs.Κοινωνικοποίηση και αποανάπτυξη!

Όσον αφορά την πολυδιαφημισμένη «ανάπτυξη», εξ’ ορισμού αφορά την αύξηση του κέρδους των καπιταλιστών και ουσιαστικά αποτελεί έναν μύθο, μιας και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κρίση. Είναι σίγουρο ότι μετά την κρίση θα έρθει η «ανάπτυξη» εντός του φαύλου κύκλου μίας καπιταλιστικής οικονομίας, ωστόσο αυτό που μας αφορά άμεσα είναι με ποιους όρους θα επέλθει αυτή η πολυδιαφημιζόμενη «ανάπτυξη» και ποιο θα είναι το κοινωνικό κόστος που θα επιφέρει. Για εμάς, το ζητούμενο δεν είναι μόνο η αντίσταση για τη διατήρηση των κοινωνικών μας κεκτημένων, αλλά και η δημιουργία νέων δομών, οι οποίες θα βρίσκονται μακριά από τις λογικές του κέρδους, και θα βασίζονται πάνω στην κοινωνική αλληλεγγύη, την αυτονομία και την αυτοθέσμιση, αλλά και στην αποανάπτυξη / απομεγένθυνση της οικονομίας.

Συσπείρωση Ατάκτων

Τετάρτη, 4 Μαρτίου 2015