Αναρχία σημαίνει ενάντια στην εξουσία, τον φασισμό και την πατριαρχ...oh, wait!
Προειδοποίηση για triggering σε σχέση με βιασμό/σεξουαλική κακοποίηση/έμφυλη βία/σεξισμό
Μια αφίσσα για ένα φεστιβάλ οικονομικής στήριξης σε συλληφθέντες αντιφασίστες ανακινεί ιστορίες θαμμένες, μάλλον ξεπίτηδες, στις μνήμες του αντιεξουσιαστικού/αναρχικού κινήματος στη Γαλλία. Ιστορίες που τραυμάτισαν τα άτομα που τις βίωσαν τζιαι που είχαν αντίκτυπο στις ζωές τους. Επίσης, που έθεσαν σε προβληματισμό τον κόσμο που τις έμαθε, αφού τις διάβασε. Η αφίσσα η ίδια, η επιλογή του καλλιτέχνη που την εδημιούργησε, αλλά τζιαι η αντίδραση στη μετέπειτα κριτική που έγινε, είναι ενδειχτικές των πατριαρχικών λογικών/λόγων/νοοτροπιών, αλλά και των πατριαρχικών τρόπων οργάνωσης, αναπαράστασης και απεικόνισης που εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα τζιαι μέσα στα αντιεξουσιαστικά/αναρχικά/αυτόνομα κινήματα. Τζιαι όι μόνο στη Γαλλία.
Η αφίσσα απεικονίζει έναν άντρα τζιαι μια γυναίκα. Φαινομενικά, τούτο φαντάζει ίση εκπροσώπηση των φύλων, εν εν; Μόνον αν πιστέψουμε την ηγεμονική αφήγηση ότι τα φύλα εν δύο. Αφήγηση, η οποία δυστυχώς εν κυρίαρχη στις κοινωνίες που ζούμε ευρύτερα, ακόμα τζιαι εντός των α/α/α κινημάτων, τα οποία στην πλειοψηφία τους φαίνεται να αποδέχονται την αφήγηση περί διπολικότητας των φύλων χωρίς οποιαδήποτε αμφισβήτηση τζιαι προβληματισμό. Ένας άντρας τζιαι μια γυναίκα, λοιπόν. Οι δύο κυρίαρχες έμφυλες ταυτότητες. Καμία εκπροσώπηση των ανθρώπων που εν χωρούν σε κάποιο που τα δύο κουτάκια, των ανθρώπων που εν αυτοπροσδιορίζονται ως γυναίκες ή ως άντρες τζιαι που διεκδικούν μιαν άλλη ή καμιά έμφυλη ταυτότητα.
Τα δύο υποκείμενα που εκπροσωπούνται στην αφίσσα φαίνεται να προσαρμόζονται αρκετά καλά στα υπάρχοντα έμφυλα στερεότυπα. Τα ρούχα τζιαι ο σωματότυπος της γυναίκας εστιάζουν στο φύλο της μέσα από την αναπαραγωγή κυρίαρχων προτύπων για το «γυναικείο σώμα» τζιαι το «γυναικείο ντύσιμο»: φορεί φούστα, τονίζουνται τα στήθη της τζιαι εν αρκετά πιο κοντή που τον άντρα. Παράλληλα, ο άντρας που απεικονίζεται στην αφίσσα ακολουθεί επίσης το κυρίαρχο πρότυπο για το πως πρέπει να είναι ένας άντρας: φορεί παντελόνια, έσσιει απλό, άνετο ντύσιμο τζιαι εν αρκετά πιο ψηλός που τη γυναίκα. Κανένα που τα εν λόγω χαρακτηριστικά των δύο υποκειμένων θεωρούμε προβληματικό που μόνο του, ούτε τζιαι σε συνδυασμό μεταξύ τους. Θεωρούμε όμως πως εν προβληματική η απεικόνιση του κυρίαρχου διπολικού στερεοτύπου, μέσα που το οποίο αναπαράγονται δύσκαμπτες αντιλήψεις σε σχέση με τις έμφυλες ταυτότητες τζιαι τους έμφυλους ρόλους, χωρίς μάλιστα να αφήνεται χώρος για οποιεσδήποτε ταυτότητες ή εμπειρίες πέρα που τούντο κυρίαρχο δίπολο. Μια τέθκοια απεικόνιση εν ιδιαίτερα προβληματική, λαμβάνοντας υπόψη ότι εκφράζεται στο συγκεκριμένο πλαίσιο των πατριαρχικών κοινωνιών στις οποίες ζούμε τζιαι δρούμε. Εν ακόμα πιο προβληματική άμα λάβουμεν υπόψη ποιος εν ο δημιουργός της αφίσσας, το ιστορικό του όσον αφορά άσκηση έμφυλης βίας, αλλά τζιαι την αμετανόητη θέση του (θέμα στο οποίο εν να επανέλθουμε πιο κάτω).
Η αφίσσα, πέρα που το ότι συντηρεί έμφυλους αποκλεισμούς εντός της δυιστικής αντίληψης των φύλων, αναπαράγει τζιαι τη λογική ότι η βία εν το μόνο μέσο ενάντια στο φασισμό, αφού τα δύο υποκείμενα εν εξοπλισμένα για μάχη, το οποιό εν αχρειάστο για ενα φεστιβάλ μουσικής που σκοπό έχει να μαζέψει χρήματα για συλληφθέντ@ συντρόφ@. Αναγνωρίζουμε πως κάποτε εν τέθκοιες οι περιστάσεις που η χρήση βίας εν αναπόφευκτη ή/και δικαιολογημένη. Τέθκοιες απεικονίσεις εν συχνές στον α/α/α χώρο γενικά. Όι μόνον στη Γαλλία, αλλά τζιαι στην Κύπρο τζιαι αλλού. Επίσης εχτός που αχρείαστη, μια τέθκοια προώθηση εν συνυφασμένη με το πρότυπο μιας κυρίαρχης αρρενωπότητας, η οποία εν αρκετά διαδεδομένη στον α/α/α τζιαι ιδιαίτερα στον αντιφασιστικό χώρο. Η βία τζιαι τα όπλα μέσα στις πατριαρχικές κοινωνίες που ζούμε εν ιδιότητα τζιαι εργαλεία που εκφράζουν τζιαι εκφράζονται που αρρενωπές ταυτότητες: οι άντρες παν στρατό, οι άντρες εκπαιδεύονται σε πιο βίαιες τζιαι επιθετικές συμπεριφορές. Το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη αφίσσα η γυναίκα που απεικονίζεται έσσιει επίσης όπλα μαζί της εν αναιρεί, ούτε απειλεί τούντην έκφραση κυρίαρχης αρρενωπότητας, αφού στις σύγχρονες πατριαρχικές κοινωνίες, οι γυναίκες μπορούν τζιαι υιοθετούν αρρενωπούς ρόλους επίσης. Τέθκοιοι ρόλοι όμως συνεχίζουν να θεωρούνται αντρικοί τζιαι στα άτομα που τους επιτελούν συνεχίζουν να αποδίδονται αρρενωπές ιδιότητες («λεβεντιά», «παλλικαριά» κλπ). Η συγκεκριμένη αφίσσα, αλλά τζιαι γενικότερα τέθκοιες απεικονίσεις εν απειλούν, ούτε ανατρέπουν, ούτε αποδομούν τις κυρίαρχες αντιλήψεις περί αρρενωπότητας, αλλά μάλλον ταυτίζονται μαζί τους. Όπως φαίνεται, η αντιεξουσιαστική αντίληψη, στην προκειμένη περίπτωση, φτάνει μόνον ως τζιαμέ, έχοντας την ψευδαίσθηση πως επιτυγχάνεται έτσι μια ίση εκπροσώπηση των δύο (κυρίαρχων) φύλων. Αγνοώντας πως η απόδοση κυρίαρχων αρρενωπών ιδιοτήτων σε μια γυναίκα εν ενδυναμώνει απαραίτητα τις γυναίκες, ούτε εγγυείται την ίση εκπροσώπησή τους, όπως τζιαι οι άντρες. Έτσι τζιαι αλλιώς, στην αφίσσα, ο άντρας εν τζείνος που κρατά τον αναμμένο πυρσό, προτάσσει το σσιέρι του τζιαι φαίνεται ενεργό υποκείμενο. Η γυναίκα, παρά τη φαινομενικά ίση εκπροσώπησή της με τον άντρα, διατηρεί μιαν αδρανή στάση σώματος (στέκεται απλά, με το ένα σσιέρι στη μέση τζιαι με το άλλο σσιέρι να στηρίζει το ρόπαλο στην πλάτη της) τζιαι η αυτενέργειά της εν ανύπαρκτη.
Όπως είπαμε όμως τζιαι πιο πάνω, το πιο προβληματικό εν η επιλογή του δημιουργού της εν λόγω αφίσσας. Την ίδιαν ώρα που οι διοργανωτ@ του φεστιβάλ κράζονταν από διάφορες οργανώσεις σε αρκετές σελίδες αντιπληροφόρησης τζιαι φόρουμ σε σχέση με το σεξισμό της αφίσσας, ένα άρθρο στο indymedia Παρισιού αποκαλύπτει ότι ο άντρας στον οποίο ανατέθηκε ο σχεδιασμός της αφίσσας τζιαι ο οποίος συμμετέχει στον α/α/α χώρο, είναι γνωστό πως έχει βιάσει τουλάχιστο μία γυναίκα. Οι αποκαλύψεις για τον βιασμό αυτό εγίναν το 2010. Κάπου δαμέ θεωρούμε σημαντικό να αναφέρουμε ότι οι διοργανωτ@ 2 μήνες μετά (!) που τούντην αποκάλυψη τζιαι μόλις 1 βδομάδα πριν το φεστιβάλ εδηλώσαν απλά ότι δεν γνώριζαν ότι ο σχεδιαστής ήταν βιαστής, τζιαι ότι «ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά το φεμινισμό». Με τούντες δηλώσεις οι διοργανωτ@ ουσιαστικά τζείνο που είπαν εν ότι η αφίσσα για αυτ@ εν είσσιε κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Τελικά, εφκάλαν μια νέα αφίσσα τζιαι ανακοινώσαν ότι το φεστιβάλ, που «είναι για καλό σκοπό», θα διεξαχθεί. Καμιά ανάληψη πολιτικής ευθύνης για το λάθος που εκάμαν τζιαι καμιά απολογία για το ότι αναθέσαν σε ένα βιαστή να σχεδιάσει ένα από τα σημαντικότερα μέσα προώθησης του φεστιβάλ.
Οι διοργανωτ@ του φεστιβάλ λαλούν λοιπόν ότι εν εξέραν ότι ο άντρας στον οποίο ανάθεσαν το σχεδιασμό της αφίσσας του φεστιβάλ έχει βιάσει μία τουλάχιστο γυναίκα. Το γεγονός τζιαι μόνο ότι εν εξέραν, ενώ είχαν κυκλοφορήσει από καιρό μέσα στον α/α/α χώρο κείμενα της γυναίκας που μιλούσαν για την εμπειρία βιασμού της από τον συγκεκριμένο άντρα, εν ενδειχτικό του πόσο σοβαρά παίρνουν οι ίδι@ τα έμφυλα ζητήματα, ή του πόσο προβάλλονται τα έμφυλα ζητήματα μέσα στα α/α/α κινήματα. Ας δεχτούμε ότι μπορεί να μεν εν ευθύνη τους που εν το εξέραν, θα μπορούσαν να παρακολουθούν τα έμφυλα ζητήματα τζιαι πάλε να ετύχαινε να μεν το εμαθαίναν, ίσως. Το μεγαλύτερο θέμα εν ότι τζιαι μετά που το εμάθαν, αφού τους ασκήθηκε κριτική, αντί να αναγνωρίσουν το λάθος τους τζιαι να δείξουν αλληλεγγύη τζιαι στη συγκεκριμένη γυναίκα, αλλά τζιαι στους αγώνες ενάντια στην έμφυλη βία γενικότερα, η στάση τους ήταν μάλλον αμυντική, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τ@ εαυτ@ τους, αλλά, κυρίως, προσπαθώντας να ακυρώσουν, ή να μειώσουν την εμπειρία της συγκεκριμένης γυναίκας.
Ακόμα, οι διοργανωτές του φεστιβάλ είπαν πως θα έπρεπε να επιβεβαιώσουν αν οι κατηγορίες που αφορούν τον σχεδιαστή της αφίσσας για βιασμό ευσταθούν τζιαι εδιευθετήσαν συνάντηση μαζί της για τούντον σκοπό, βάζοντας τη γυναίκα αυτή σε μια θέση εξέτασης, αγνοώντας μάλιστα πως με αυτόν τον τρόπο, η ίδια έπρεπε να αναβιώσει μια ιδιαίτερα τραυματική εμπειρία. Σε ποια μορφή αλληλεγγύης άραγε οι ανθρώποι που μαρτυρούν ότι έχουν βιώσει βία τζιαι καταπίεση αναγκάζονται σε εξέταση για να γίνουν πιστευτ@;
Λαλούν επίσης οι διοργανωτές πως το φεστιβάλ είναι για καλό σκοπό αφήνοντας να εννοηθεί ότι... ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Παράλληλα, υποβιβάζουν τα θέματα του βιασμού, του σεξισμού τζιαι της έμφυλης βίας σε ζητήματα… προσωπικής αντίληψης (αν ο φεμινισμός ήταν θέμα προσωπικής αντίληψης, όπως λαλούν, τότε τζιαι τα θέματά του θα ήταν επίσης… ζητήματα προσωπικής άποψης), αφαιρώντας την πολιτική του διάσταση τζιαι ακυρώνοντας τις εμπειρίες όι μόνο της γυναίκας που εκατάγγειλε βιασμό της που τον συγκεκριμένο άντρα, αλλά κάθε ατόμου που εβίωσε βιασμό/σεξουαλική παρενόχληση. Ακόμα, αναπαράγουν μια κυρίαρχη λογική ιεράρχησης των θεμάτων που προκύπτουν σε μιαν κοινωνία, σύμφωνα με την οποία κάποια ζητήματα (σε τούντην περίπτωση ο φασισμός) εν πιο επείγοντα που άλλα (σε τούντην περίπτωση, η έμφυλη βία). Κατά την ίδια λογική, κάποιοι κινηματικοί αγώνες (σε τούντην περίπτωση ο αντιφασισμός) εν πιο σημαντικοί που άλλους (φεμινιστικοί αγώνες/αγώνες ενάντια στην έμφυλη βία).
Το 2010 η γυναίκα που βιάστηκε που τον εν λόγω άντρα τζιαι η οποία εν συντρόφισσα στον α/α/α χώρο, φκάλλει 3 μισοτελειωμένα άρθρα με τον τίτλο «Πόσες φορές κάθε 4 χρόνια;» αναφερόμενη στις φορές που ανέβαλλε επί 4 χρόνια να μιλήσει ανοιχτά για το βιασμό της. Αναβολές που οφείλονταν στο φόβο ότι, αν μιλούσε για αυτό, οι σύντροφ@ της θα την αντιμετώπιζαν, στην καλύτερη περίπτωση, ως μια «μικρή κοπελίτσα» που απογοητεύτηκε επειδή την άφησε ο γκόμενός της που είναι γνωστός στον κινηματικό χώρο, ειδικά στις καταλήψεις και στα φεστιβάλ τζιαι τραγουδιστής ενός συγκροτήματος αναρχοπάνκ. Η γυναίκα αυτή αποφασίζει τελικά τζιαι μιλά για τον βιασμό που έζησε στα 18 της (το 2000) όταν, μετά από συναυλία του εν λόγω συγκροτήματος, πήγε στο σπίτι της μαζί με τον τραγουδιστή. Εκείνη κάποια στιγμή του είπε ότι δεν ήταν έτοιμη να έχει την πρώτη της σεξουαλική επαφή και ότι ήθελε να σταματήσουν. Εκείνος συνέχισε αγνοώντας την. Όταν την επόμενη μέρα ξύπνησαν και ενώ εκείνη ήθελε να συζητήσουν αυτά που είχαν γίνει, εκείνος της είπε ότι «έπρεπε να φύγει με το γκρουπ» και έφυγε. Ακολούθησε μια περίοδος άγχους, με αναλύσεις για σεξουαλικώς μεταδιδόμενα σύνδρομα υγείας και τεστ εγκυμοσύνης. Όλες αυτές τις διαδικασίες τζιαι το άγχος, η γυναίκα αυτή, όπως πολλά άλλα άτομα που έχουν βιώσει βιασμό/σεξουαλική παρενόχληση/άλλη μορφή έμφυλης βίας, τα πέρασε μόνη της, αφού δεν είχε το θάρρος να μιλήσει για τον βιασμό της. Η ίδια μιλά επίσης για τον φόβο που ένιωθε όταν σκεφτόταν τον βιασμό της. Το 2004 κάνει μια προσπάθεια να γράψει κάτι και να το δημοσιεύσει, αλλά τελικά το αφήνει. Το ίδιο προσπαθεί να κάνει και το 2008, αλλά πάλι το αφήνει. Το 2010, όταν μαθαίνει ότι ο άντρας που την βίασε έχει προβλήματα και με την τότε συντρόφισσά του, την οποία πιθανόν βίασε επίσης, αποφάσισε και μίλησε, πρώτα στις φίλες της και σε άτομα του αναρχοφεμινιστικού χώρου, στον οποίο συμμετείχε. Αργότερα, δημοσίευσε τα κείμενά της στη σελίδα αντιπληροφόρησης infokiosques.net.
Τα πιο πάνω δεν αφορούν βέβαια μόνο τα α/α/α κινήματα στη Γαλλία, αφού τέτοια περιστατικά συμβαίνουν μάλλον παντού. Η εξιστόρηση της γυναίκας αυτής δεν αποτελεί μόνο έκφραση των συναισθημάτων της, αλλά και κριτική στα α/α/α κινήματα τζιαι στις πατριαρχικές δομές που διατηρούνται εντός τους. Θκιαβάζοντας, λοιπόν, τα κείμενά της μπορεί κάποι@ να διακρίνει τους έντονους προβληματισμούς της γύρω που τη ζωή τζιαι τη λειτουργία των καταλήψεων, αλλά τζιαι τον τρόπο που ένα άτομο αντιμετωπίζεται μέσα σε αυτές, ανάλογα με το φύλο τ@. Τα συναισθήματα τζιαι η ανάλυση που φκάλλει στην μαρτυρία της εν απόψεις προερχόμενες από μια γυναίκα που εβίωσε τζιαι βιώνει τον α/α/α χώρο συμμετέχοντας ενεργά σε αυτόν. Οι εμπειρίες της εν εν κάποια εξαίρεση, αλλά παρόμοιες εμπειρίες εβίωσαν, βιώνουν τζιαι θα βιώσουν τζιαι άλλα άτομα μέσα στον α/α/α χώρο, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ούλλ@ ότι ο αντισεξισμός τζιαι οι αγώνες ενάντια στις πατριαρχικές δομές τζιαι λογικές πρέπει να είναι αναπόσπαστα κομμάθκια των α/α/α κινημάτων τζιαι το ίδιο σημαντικά όπως ούλλοι οι υπόλοιποι αγώνες.
Η συντρόφισσα αναφέρει ότι σε μερικές α/α/α καταλήψεις/χώρους ένιωσε ότι μια γυναίκα, για να είναι ορατή τζιαι να μπορεί να έχει φωνή εντός τους, θα πρέπει να κάμει σεξ με κάποιον από τους άντρες που συμμετέχουν εκεί, ή να ένει πολλά όμορφη (σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη περί «ομορφιάς»), προκειμένου να την βλέπουν (αλλά χωρίς κατανάγκην να την ακούν ή να την λαμβάνουν σοβαρά υπόψην). Η ίδια λαλεί ότι αντιλήφθηκε πολλές φορές να αλλάσσει ο τρόπος που την αντιμετώπιζαν (τζιαι όι μόνον τζείνην, αλλά τζιαι άλλες γυναίκες) τα υπόλοιπα άτομα μέσα σε μιαν α/α/α κατάληψη/χώρο μετά που είσσιεν κάμει σεξ με κάποιον σε σχέση με πριν. Δηλαδή, ακόμα τζιαι μέσα σε α/α/α χώρους, μια γυναίκα αποκτά υπόσταση μόνον μέσα που την σχέση της με έναν άντρα. Οι ίδιες οι γυναίκες, ως αυτόνομα τζιαι αυτενεργά πρόσωπα, φαίνεται να αντιμετωπίζονται που κάποι@ εντός του κινήματος σαν μη άξιες ιδιαίτερου σεβασμού, παρά μόνο εάν τζιαι εφόσον συσχετιστούν με κάποιον άντρα. Οι γυναίκες, μέσα στα α/α/α κινήματα, όπως τζιαι μέσα στην υπόλοιπη κοινωνία, συχνά χρειάζεται να αποδείξουν ότι αξίζουν σεβασμό. Για κάποι@, μια γυναίκα αξίζει σεβασμό όταν τη συστήσει ένας άντρας. Για κάποι@, μια γυναίκα έσσιει υπόσταση μέσα σε ένα χώρο, όταν εν σεξουαλικά ενεργή (προσδίδοντάς της κάποια χρηστική αξία). Τζιαι για κάποι@, μια γυναίκα εν ορατή μόνον όταν μπορεί να θεωρηθεί (με βάση τα ισχύοντα κοινωνικά στερεότυπα τζιαι πρότυπα) ότι εν όμορφη (αισθητική αξία). Τζιαι τούτα μέσα σε ένα κίνημα, το οποίο διεκδικεί κατά τα άλλα αυτονομία για όλ@. Για αυτό τον λόγο, η συντρόφισσα ξεκαθαρίζει ότι στόχος της τζιαι αγώνας της εν η δημιουργία μιας κοινωνίας στην οποία να μεν χρειάζεται, ούτε η ίδια ούτε οποιαδήποτε γυναίκα, τις απόψεις των αντρών για την ύπαρξή της. Μια κοινωνία όπου ούλλα τα άτομα, ανεξαρτήτως φύλου, να εν σεβαστά. Ακόμα, τονίζει ότι εν θέλει πλέον να πρέπει να αποδείξει ότι εν wonderwoman για να εν σεβαστή. Ούτε να ακολουθεί πρότυπα για το πώς πρέπει να ένει προκειμένου να την σέβονται. Θέλει να μπορεί η ίδια, όπως τζιαι @ οποι@δήποτε να εν ντροπαλ@, ρομαντικ@ τζιαι ό,τι άλλο θέλει/τ@ φκαίνει.
Τέθκοια γεγονότα εν περιορίζονται βέβαια σε καμιά περίπτωση στη Γαλλία. Ας μεν έχουμε αυταπάτες. Tούντα θέματα συναντούμεν τα σε οποιαδήποτε γεωγραφική περιοχή υπάρχουν πατριαρχικές κοινωνίες τζιαι α/α/α κινήματα τζιαι η Κύπρος εν αποτελεί εξαίρεση. Στην Κύπρο μάλιστα εν ακόμα πιο δύσκολα ίσως τα πράματα, αφού εν υπήρξαν ποττέ φεμινιστικές ή κουίαρ α/α/α ομάδες για να θέσουν τούντα ζητήματα κάτω τζιαι να διεκδικήσουν αλλαγές.
Συναντούμεν, για παράδειγμα, πολλές φορές τζιαι εντός των α/α/α κινημάτων στην Κύπρο κριτικές για το πώς ντύνεται ή εκφράζεται κάποι@, ότι «εν ταιρκάζει σε αναρχικ@». Σαν να τζιαι το να θέτεις τέθκοια όρια στο κάθε άτομο εν εν στέρηση ελευθερίας. Σάμπως τζιαι υπάρχει κάποιο αναρχόμετρο τζιαι μετριούμαστε τζιαι καποι@ εν κάτω που το επιτρεπτό όριο ή κανένα εγχειρίδιο τρόπου έκφρασης τζιαι ντυσίματος τζιαι μπορεί κάποι@ να μεν το τηρεί σωστά.
Την ίδια στιγμή που κρίνουνται τα πιο πάνω, δεν ακούμε τσιμουθκιά για το σεξιστικό λόγο που κυριαρχεί στα συνθήματα ή/και σε κείμενα διάφορων α/α/α ομάδων. Ένας λόγος που χρησιμοποιεί το σεξ ως τιμωρητικό σε πάρα πολλά συνθήματα (π.χ. «θα σας γαμήσουμε») τζιαι εκφέρεται υποτιμητικά για τις γυναίκες (π.χ. «μπάτσοι μουνιά»). Ταυτόχρονα, τα παραπάνω συνθήματα, αφίσσιες, μιμς κλπ εκφράζουν άντρες. Σπάνια εν ορατές γυναίκες τζιαι σχεδόν (;) ποτέ άλλα φύλα. Παράλληλα, επικρατεί μια αδιαφορία για τις προσπάθειες που γίνουνται που διάφορες συλλογικότητες και συντρόφ@ να αντικαταστήσουμε που τα κείμενα τζιαι που την καθημερινότητα το κυρίαρχο αρσενικό γένος με άλλες καταλήξεις τζιαι αντωνυμίες που να μεν περιθωριοποιούν, ούτε να διαγράφουν έμφυλες ταυτότητες. Προσπάθειες που διεκδικούν την αποβολή του σεξιστικού λόγου που τες ζωές μας, καθώς και την αναγνώριση της ύπαρξης, των φωνών τζιαι των εμπειριών των υπόλοιπων φύλων ή α-φύλων, συμπεριλαμβανομένων τζιαι όσων εν εμπίπτουν στο δίπολο «άντρας-γυναίκα». Οι δικαιολογίες που φκαίνουν που τούντες συζητήσεις εν του τύπου «εν φαίνεται που τη γλώσσα αν είμαστε σεξιστές ή όι, άρα γιατί να το κάμνουμε; Με το να αλλάξουμε τον τρόπο που γράφουμε/μιλούμε εν θα σταματήσει να υπάρχει σεξισμός/πατριαρχία, έτσι τζι αλλιώς». Παράλληλα βέβαια κάποι@ θα μπορούσε να ρωτήσει, «με το να βάζουμε αλφάδια σε πανό εν πραγματοποιούμε κάποιαν αναρχική κοινωνία, ούτε καν σταματούμε την κοινωνική καταπίεση, άρα για ποιό λόγο τα βάζουμε;» Γιατί είμαστε τόσο πρόθυμ@, ως κινήματα να αναπαράγουμε τον κυρίαρχο έμφυλο λόγο τζιαι νιώθουμε ότι πρέπει να τον υπερασπιστούμε; Η άλλη δικαιολογία εν «μα η γλώσσα εν εν σεξιστική», αγνοώντας έτσι παντελώς ότι η γλώσσα διαμορφώνεται μέσα σε συγκεκριμένες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες τζιαι βέβαια αντανακλά τες.
Ο φεμινισμός εν ταμπού στον α/α/α χώρο, όπως τζιαι στην υπόλοιπη κοινωνία. Όταν δηλώνεις φεμινίστρια, πολλ@ βλέπουν σε περίεργα. Ακόμα πιο περίεργα όταν δηλώνεις φεμινιστής. Ως φεμινίστρια, ακούεις άκυρα σχόλια του στυλ «μα είσαι φεμινίστρια τζιαι μαειρεύκεις;», «κάμε σεξ να σου περάσει», «προσπαθείτε να καταπιέσετε τους άντρες», «είστε ευνουχίστριες» κλπ. Ως φεμινιστής, ακούεις επίσης άκυρα σχόλια, όπως «κάμνει σε η κοπέλα σου ό,τι θέλει», «ευνουχίστηκες» κλπ. Οι υποθέσεις για τον σεξουαλικό προσανατολισμό των φεμινιστ@ εν επίσης συχνές τζιαι συνήθως συνοδεύονται που ομοφοβικά σχόλια.
Ένα άλλο συχνό δείγμα των στέρεων πατριαρχικών δομών εντός των α/α/α κινημάτων εν η μη αναγνώριση του αντρικού προνομίου. Για παράδειγμα, σε συνελεύσεις του χώρου εν συνηθισμένο να μιλούν μόνο ή πολλά παραπάνω άντρες, επειδή μιλούν πιο δυνατά κι έντονα. Αναγνωρίζουμε πως οι περισσότεροι εν το κάμνουν σκόπιμα συνήθως. Μέσα που την κοινωνικοποίησή τους στις πατριαρχικές κοινωνίες που ζούμε, οι άντρες εμάθαν να εκφράζονται έτσι. Μπορούν όμως τζιαι οι ίδιοι να καταβάλουν προσπάθεια να το αναγνωρίσουν τζιαι να δουλέψουν προκειμένου να το αλλάξουν τζιαι να αφήνουν χώρο έκφρασης για ούλλ@.
Επίσης, συχνά κατά τον καθορισμό τόπου τζιαι χρόνου συνελεύσεων ή/και δράσεων εν λαμβάνονται υπόψη ανάγκες που μπορεί να έχουν τα παιδιά. Με τούντον τρόπο αποκλείουνται γυναίκες που είναι μητέρες, αφού συνήθως τις πιο πολλές ευθύνες όσον αφορά τη φροντίδα παιδιών έχουν οι μητέρες τους (ναι, τούτο συμβαίνει τζιαι με τα παιδιά του α/α/α χώρου).
Η έμφυλη βία εν ταμπού επίσης. Άμαν εγείρονται τέθκοια ζητήματα, συνήθως η απάντηση, ειδικά αν αφορά άντρα του χώρου, εν ότι «εν προσωπικά σας τούτα. Εν μας αφορούν». Το προσωπικό είναι πολιτικό, όμως, όπως επανειλημμένα λαλούμε οι φεμινιστ@. Τζιαι η έμφυλη βία είναι άσκηση εξουσίας τζιαι τούτο εν ανάγκη να αναγνωρίζεται, ιδιαίτερα μέσα σε κινήματα τα οποία ασκούν κριτική στην εξουσία.
Ε, τζιαι άμαν τα πράματα εν τόσο δύσκολα για τις γυναίκες στο χώρο, που να μιλήσουμε για άτομα που αυτοπροσδιορίζονται έξω που δυιστικές αντιλήψεις περί έμφυλων ταυτοτήτων... Τα ίντερσεξ άτομα, τα άφυλα άτομα, τα τρανς άτομα, τα gender-queer άτομα, τα gender-bender άτομα, τα gender non-conforming άτομα, τα gender-neutral άτομα τζιαι ούλλα τα άτομα που δεν χωρούν στα κουτάκια «άντρας»/«γυναίκα» εν βασικά ανύπαρκτα για τα τζιαι μέσα στα α/α/α κινήματα. Προφανώς, δεν νιώθουν άνετα ή/και ασφάλεια να υπάρξουν ή να εκφράσουν τις ταυτότητές τους μέσα σε αυτά. Τζιαι τούτο εν ξεκάθαρα αποτυχία των α/α/α κινημάτων. Τζιαι εν κάτι που ως αντιεξουσιαστ@, αναρχικ@ τζιαι αυτονομ@ έχουμε ευθύνη να δουλέψουμε για να αλλάξει.
Υπάρχουν πολλές νόρμες τζιαι στερεότυπα, ακόμα τζιαι εντός των α/α/α κινημάτων, που χρειάζεται να αποδομήσουμε προκειμένου να μπορούμε να κινηθούμε προς μια κοινωνία ελεύθερη, αυτόνομη, στη βάση της αλληλεγγύης τζιαι όπου το κάθε πρόσωπο θα σέβεται την ελευθερία τζιαι την αυτονομία τ@ άλλ@. Τα α/α/α κινήματα εν εν υπεράνω πάσης υποψίας όσον αφορά την άσκηση διακρίσεων τζιαι εξουσίας. Μέχρι σήμερα, τα ζητήματα έμφυλων ανισοτήτων εν θαμμένα με δικαιολογίες όπως «εν εν της ώρας», «υπάρχουν πιο επείγοντα θέματα να λύσουμε», «εν ξεπερασμένα, αφού τα πράματα εν καλύτερα σε σχέση με παλιά», «εν υπερβολές των φεμινιστριών που θέλουν να ευνουχήσουν τους άντρες», ή «οι φεμινιστικές διεκδικήσεις εν σεπαρατιστικές τζιαι διασπούν το κίνημα». Δυστυχώς όμως οι πατριαρχικές δομές εν ορατές τζιαι βαθκιά ριζωμένες ακόμα τζιαι μέσα στα α/α/α κινήματα τζιαι τούτο εν κάτι που πρέπει να δουλέψουμε για να αλλάξει, χωρίς να βρίσκουμε δικαιολογίες, αν πραγματικά στόχος μας ένει να διεκδικήσουμε αυτονομία τζιαι ελευθερία για όλ@. Τζιαι τούτη η αλλαγή εν θα έρτει αν δεν αποβάλλουμε πρώτα οι ίδι@ τούντα στοιχεία που πάνω μας. Όσ@ συνεχίζουν να φέρουν μαζί τους τούντα στοιχεία τζιαι φανερώνουν είτε αδιαφορία είτε μη θέληση για αλλαγή πρέπει να μεν νιώθουν άνετα να υπάρχουν τζιαι να δρουν μέσα στα α/α/α κινήματα. Όι χωρίς να αλλάξουν τζιαι να δουλέψουν τ@ εαυτ@ τους τουλάχιστο. Με τον ίδιον τρόπο που κάποι@ καπιταλιστ@ ή εθνικιστ@ ή ρατσιστ@ εν νιώθει άνετα να προσεγγίσει τα α/α/α κινήματα.
Στην περίπτωση του σχεδιαστή της αφίσσας στη Γαλλία, ο οποίος έχει βιάσει μια τουλάχιστο γυναίκα, μια κατάληψη έκλεισε την πόρτα της τζιαι εν του επέτρεψε την είσοδο μετά την δημοσίευση των κειμένων με τη μαρτυρία της γυναίκας που εβίασε. Πολλές συλλογικότητες που συνεργάζουνταν μαζί του για αφίσσες ή/και συναυλιές επεριθωριοποιήσαν τον τζιαι πλέον εν του ζητούν ο,τιδήποτε, δείχνοντας έτσι ότι τεθκοιες συμπεριφορές τζιαι πατριαρχικές εξουσίες εν έχουν καμία θέση μέσα στα α/α/α κινήματα.
Εμείς εν να προσπαθούμε όπως μπορούμε προκειμένου σεξιστ@, τρανσφοβικ@, ομοφοβικ@, βιαστ@ να μεν νιώθουν άνετα να δρουν τζιαι να υπάρχουν μέσα στα α/α/α κινήματα. Για την δική μας ουτοπία, όπου σεξιστικές, τρανσφοβικές, ομοφοβικές, μισογυνιστικές συμπεριφορές, αντιλήψεις, νοοτροπίες, πρακτικές εν θα χωρούν. Κατά τον ίδιο τρόπο που εν χωρούν ρατσιστικές, εθνικιστικές τζιαι φασιστικές συμπεριφορές, αντιλήψεις, νοοτροπίες, πρακτικές. Μέχρι την κατάλυση κάθε εξουσιαστικής δομής, συμπεριλαμβανομένων και των πατριαρχικών δομών.
* Το @ χρησιμοποιείται στη θέση έμφυλων καταλήξεων, όταν το υποκείμενο εν γενικό, προκειμένου να μεν αναπαράγουμε πατριαρχικές δομές στη γλώσσα, οι οποίες θέτουν ένα φύλο (ή κάποτε, στην «καλύττερη» περίπτωση, δηλαδή, θκυο φύλα) τζιαι τα άτομα που το (τα) εκφράζουν στην κορυφή της έμφυλης πυραμίδας, αποσιωπώντας, περιθωριοποιώντας τζιαι αποκλείοντας άλλα (εχτός που τα κυρίαρχα, δηλαδή) φύλα, καθώς τζιαι τα άτομα που εκφράζουνται στα φύλα αυτά.